ZUATAPLUGUS

ZUATAPLUGUS

aliis Suathes, Sarmata, in Pannonia late imperavit, eô tempore, quô Hunnorum gens, e Scythia, ob multitudinem, alias sedes quaesitura emigravit. Qui, postquam Tanai superatô per Roxollanos, Sarmatas, Hamaxobios et Tauros Scythas itinere factô, in Transylvaniam penetrâssent, ibique septem castra, unde adhuc regioni nomen, fixissent: tandem desideriô Pannoniae capti, Cusidum Chundi filium ad Zuataplugum miserunt, sedes petiturum. Qui ratus nihil sibi commodius accidere potuisse, quam regionem feracissimam, exhaustamque incolis, ab Ungaris, quam rusticam esse gentem opinabatur, postulari, Legatum honorificedonatum dimisit. Hic voti compos, nigri soli glebam, herbas item et aquae Danubii lagenam ad indicanda regionis commoda, in Septena castra retulit. Quô factô, Arpadus, ex telluris herbarumque indicio, regionis ubertatem aerisque clementiam auspicatus, mox cornu aquam infudit, altâque voce Marti ac Herculi pogrenitori Istrianam aquam, libavit: multasque victimas patriis Diis, per singula castra, mactari praecepit. Quartô post die omnium consensu idem Legatus ad Zuataplugum reversus, candidum equum ephippiô frenôque aureô excultum ei obtulit, in obsequii pignus, terraeque quantum voluit, obtinuit. Quô ad suos reduce, Hunni montibus Carpathiis superatis, Danubioque iam propiqui Legatum tertio ad Regem miserunt, qui septem Ducum nomine ei significaret, ut terrâ, quam equô vendiderat, decederet, quandoquidem Ungari, Pannoniam tellurem equô, herbam frenô et ephippiô aquam mercati essent, quae tria immodicâ cupiditate ipse abalienâsset. Ad quae ille subridens, equum ligneâ clavâ collidendum esse, frenum in prata, ephippiumque in Danubii fluenta proiciendum, respondit. Quibus verbis irritati Hunni eum cum tumultuariis copiis praeliô congrediausum vicerunt, in Danubio maxima cum Sarmatarum manu submersum, circa A. C. 744. Bonfinius, Decadis 1. l. 9. Ritius de Regibus Ungariae, l. 1. Nauclerus, gener. 24. et. Sex post haec gesta annis, vicinas Hunni gentes infestare aggressi, Carniam, Stiriam, Carinthiam, Moraviam et Bohemiam: postea auditâ morte Boiorum Ducis, quaecumque Boii infra Anassum possederant, flammâ et ferrô vastârunt, Laureacô excisô, Aventinus Annal. l. 3.